Tajemnice ukryte w nazwach cz. LXXIX

O tym, że Zajączków istniał przed 1239 rokiem świadczy fakt, że stanowił wówczas uposażenie kanclerzy łęczyckich, o czym traktuje dokument z tegoż roku. Najstarsze akta wspominają go już w 1221 roku. Następna wzmianka na temat Zajączkowa pochodzi z dokumentu biskupa włocławskiego Zbyluta, wystawionego w 1367 roku. Nie ma zatem wątpliwości, że to jedna z najstarszych wsi na terenie powiatu opoczyńskiego.
Wieś była niegdyś gniazdem rodzinnym Zajączkowskich, którzy mieszkali tam przez kilka stuleci. Według regestru poborowego z 1775 roku były tu wówczas: dwór, browar i siedem domów. Według danych demograficznych z 1827 roku wynika natomiast, że wtedy Zajączków obejmował 15 zabudowań mieszkalnych i 118 zameldowanych w nich ludzi, a w 1881 roku ? 33 domy i 155 osób.
Z materiałów onomastycznych z 1411 roku wynika, że wówczas nazwa tej wioski brzmiała Zaioczkow, rok później zaś Zaianczkowo. W 1420 roku ewoluowała do Zayanczow, w 1508 roku funkcjonowała jako Zayeczkow, w 1520 roku miała postać Zayaczkow, a w 1577 roku pisano ją Zaiączkow. Dziś obowiązuje postać Zajączków.
Jest to najpewniej nazwa dzierżawcza, pochodząca od wyrazu zajączek. Nieliczni językoznawcy spierają się jednak ze sobą w tej kwestii, biorąc pod uwagę trzy opcje. Pierwsi twierdzą, że jest to nazwa rodowa, oznaczająca w najstarszym okresie swojego rozwoju mieszkańców pewnej osady na podstawie nazwy osobowej, jakiej wspólnie w stosunku do nich powszechnie używano. Drudzy są zdania, że to nazwa patronimiczna, oznaczająca potomków lub poddanych człowieka, którego imię tkwi w nazwie miejscowej. Według opinii trzecich, Zajączków to nazwa topograficzna, wyrażająca właściwość topograficzną, geograficzną lub odnosząca się do świata biologii (jako miejsce, gdzie występuje dużo zajęcy).