Rok Tuwima

Ławeczka Tuwima na ul. Piotrkowskiej w Łodzi

Rok 2013 został ogłoszony Rokiem Juliana Tuwima, a także rokiem kompozytora Witolda Lutosławskiego i chemika Jana Czochralskiego. Skupmy się jednak na tym pierwszym, wybitnym poecie. W tym roku przypada sześćdziesiąta rocznica jego śmierci. Julian Tuwim zmarł 27 grudnia 1953 roku. W tym roku minie też sto lat od jego poetyckiego debiutu ? publikacji wiersza "Prośba" w "Kurierze Warszawskim".
Obie rocznice stanowią okazję do oddania hołdu temu wielkiemu poecie, który kształtował język, wyobraźnię i społeczną wrażliwość wielu pokoleń Polaków, ucząc ich zarazem poczucia humoru i ukazując optymizm codziennego życia. (?) Poezja Juliana Tuwima jest jedną z najważniejszych w XX wieku propozycji uprawiania sztuki słowa. Bogata i różnorodna twórczość autora "Kwiatów polskich" stanowi żywotną i atrakcyjną propozycję dla odbiorców w każdym wieku. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przekonany o szczególnym znaczeniu dorobku poety dla dziedzictwa narodowego, ogłasza rok 2013 Rokiem Juliana Tuwima ? głosi tekst przyjętej w grudniu 2012 uchwały.
Julian Tuwim to wybitny poeta, satyryk, autor tekstów kabaretowych, współtwórca grupy poetów i miesięcznika "Skamander", publicysta, znakomity tłumacz. Urodził się 13 września 1894 roku w Łodzi w rodzinie mieszczańskiej i tam spędził swoje dzieciństwo. W Łodzi ukończył gimnazjum, pisał i drukował pierwsze wiersze. Związek poety z tym miastem jest widoczny w jego późniejszej twórczości. W latach 1916?1918 studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Studiów nie ukończył. Zadebiutował w 1913 roku wierszem "Prośba" w "Kurierze Warszawskim". Do II wojny światowej był kierownikiem literackim wielu kabaretów, współpracował z różnymi czasopismami, między innymi z "Wiadomościami Literackimi" i aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym Warszawy. Okres okupacji spędził na emigracji. Tam też z tęsknoty do kraju, w latach 1940?1944 napisał poemat liryczno?epicki "Kwiaty polskie".
Poeta napisał dla dzieci kilkadziesiąt wierszy wydanych w takich zbiorkach poetyckich jak "Lokomotywa", "O panu Tralalińskim", "Słoń Trąbalski", "Rzepka", "Zosia Samosia". Wiersze te odznaczają się różnorodnością tematyki i nastroju, oryginalnymi wartościami artystycznymi, umiejętnością trafiania do psychiki dzieci, ich zainteresowań i sposobu myślenia. Pełno w nich humoru, fantazji, zmienności rytmów i żywych dialogów. Należą dzisiaj do klasyki polskiej liryki dziecięcej. Kolejne znane tomiki poety to m.in. "Sokrates tańczący", "Siódma jesień" cieszące się wielką popularnością. Za najaktywniejszy okres twórczości Tuwima uznać należy połowę lat dwudziestych i lata trzydzieste. Ukazują się wtedy, uznawane za najlepsze, zbiory liryków: "Słowa we krwi", "Rzecz czarnoleska", "Treść gorejąca" oraz wybór satyr "Jarmark rymów".
Lata wojny Tuwim spędził na emigracji we Francji, później w Ameryce. W okresie przymusowego wygnania powstaje cykl pięknych wierszy zebranych w zbiorze "Kwiaty polskie". Po powrocie do kraju w 1946 roku osiedla się w Warszawie. Pisze już niewiele wierszy oddaje się innym pracom i pasjom kulturalnym, m.in. działalności przekładowej, układaniu księgi wierszy polskich XIX wieku. Umiera nagle w grudniu 1953 roku w Zakopanem, dokąd wyjechał wraz z rodziną na urlop.