Przyjaciel zdechł

Jeśli ktoś decyduje się na posiadanie psa, zwiąże się z nim. A im silniejsze afekty adresujemy do kogoś lub do czegoś, tym więcej cierpienia nas czeka, gdy to utracimy. O emocjonalnej wartości "obiektu" nie świadczy bowiem jego realna atrakcyjność, ale raczej siła uczuć jakie się z nim wiążą.

Reakcje na utratę
Ludzie, którzy nie mieli ukochanego zwierzaka mogą dziwić się, że ktoś rozpacza po jego śmierci tak, jak rozpacza się po stracie bliskiego człowieka. A jednak nie jest to dziwne, ponieważ po utracie każdej cennej emocjonalnie wartości pojawia się pustka uczuciowa, jakby umarła część własnego ja.
Pierwszą reakcją na taką sytuację jest szok ? rozum mówi, że coś utraciliśmy, ale emocjonalna dusza ciągle tego nie odczuwa.
Jeśli stan zamrożenia uczuć się utrzymuje dłużej niż parę dni, potrzebna jest interwencja mająca na celu dopuszczenie cierpienia do głosu, bo jeśli psychika broni się przed bólem do tego stopnia, że przestaje go odczuwać, to człowiek przestanie odczuwać wszelkie uczucia, a jego psychika zacznie chorować.
Dlatego też na dłuższą metę nie są dobre leki, których efektem jest redukowanie naturalnego cierpienia pojawiającego się po utracie.

Gniew
Gdy mija szok pojawia się rozpacz, ale też gniew, złość i poczucie niesprawiedliwości. Wtedy ludzie odczuwają utratę najbardziej intensywnie ? płaczą, rozpaczają, ale jednocześnie mają poczucie wielkiej krzywdy, żal do wszystkiego i wszystkich, którzy mogli się przyczynić do nieszczęścia (losu, Boga, także do własnej osoby, co jest przyczyną przeżywania poczucia winy). Te reakcje są najsilniejsze gdy utrata jest nieoczekiwana (np. na skutek wypadku).
Gdy otoczenie stara się złagodzić cierpienie, nieść pocieszenie, dawać rady (Weź się w garść, inni ludzie mają gorzej, wszystko mija, patrz w przyszłość, kup sobie nowego psa itp.), natrafia na silny opór, gniew. Cierpiący ludzie w tej fazie wcale nie chcą bowiem mniej cierpieć, jakkolwiek dziwnie to brzmi. Chcą zaś mówić o swoim bólu i tego potrzebują.

Żałoba
Gniew jest intensywny i między innymi dlatego szybko się wypala. Wtedy pozostaje już tylko smutek i przygnębienie. To najdłuższa (trwająca nawet rok) i najtrudniejsza do zniesienia faza. Człowiek już wie, że nic nie zmieni stanu rzeczy i pozostaje mu tylko rozpacz, uczucie pustki, brak nadziei.
Ludzie potrzebują wtedy wsparcia, czyjejś bliskiej obecności. Jednak inicjatywa kontaktu leży po stronie bliskich bo przygnębienie często przekłada się na unikanie ludzi.
W fazie żałoby czasem wspomina się to, co się utraciło i niekiedy te wspomnienia są radosne. Niestety osoba w żałobie przeżywa poczucie winy, jeśli odczuje radość, a nawet jeśli tylko jej smutek osłabnie. Człowiek ma wtedy uczucie, jakby dopuścił się zdrady.

Akceptacja
Między innymi dlatego potrzebni są bliscy ? aby pomóc zaakceptować radość a także wyjść z inicjatywą do zewnętrznej aktywności, wyrwania się ze smutku. Gdy faza żałoby zaczyna się wypalać, na miejscu są pomysły wypełnienia jakoś pustki (np. kupno szczeniaka).
W ten sposób żałoba przechodzi w fazę pogodzenia się z utratą. Wspomnienia nadal są bolesne, ale spostrzegane są już jako bolesna przeszłość a nie bolesna teraźniejszość. Człowiek znowu może być szczęśliwy.