Podwyżki bez polotu

Jeśli ktoś sądził, że pierwsze dni nowego roku różnić się będą od porównywalnego okresu lat poprzednich, srodze się zawiódł. Jak rokrocznie, na pomyślną wróżbę, by nam życie mijało upojnie przez kolejnych dwanaście miesięcy, serwuje się społeczeństwu noworoczny prezent?niespodziankę, w postaci szeroko zakrojonych podwyżek. Ot, taka staropolska, świecka tradycja.
Od niepamiętnych czasów w styczniu budzimy się w innym świecie, droższym. Uświadamiamy sobie jak silną wymowę mają składane kilkanaście dni wcześniej noworoczne życzenia. Któż nie życzył współbiesiadnikom podczas sylwestrowego toastu pomnożenia, niezbędnej do beztroskiej egzystencji, gotówki. I proszę, magiczną mocą kasa mnoży się jak szalona! Niestety głównie na blankietach przyszłych opłat oraz na rachunkach za nabywane w nowym roku towary.
Podwyżki denerwują i to nie tylko z racji uszczuplania zasobów finansowych obywateli. Można je nawet, na dobrą sprawę, zrozumieć. Inflacja, kryzys w Unii Europejskiej, czy zwyczajne widzimisię jakiegoś producenta były, są i będą. Tylko dlaczego cenowego szoku musimy jak zwykle doznawać wraz z nowym, budzącym u większości nadzieję na lepszą przyszłość, rokiem? Bardziej wymowne chyba, a i lepiej docierające do naszej świadomości byłyby na przykład podwyżki okolicznościowe: prądu na święto energetyka, gazu i ropy w rocznicę powołania komisji śledczej ds. Orlenu, aut na świętego Krzysztofa ? patrona kierowców, a chleba i mąki w dożynki.
Cyklicznie powtarzane, od niepamiętnych czasów, styczniowe niespodzianki dla naszych portfeli, niespodziankami już dawno być przestały. Budzą negatywne emocje z samego faktu podniesienia cen, ale złoszczą także niewybrednym terminem ich wprowadzania. Osobom odpowiedzialnym za noworoczne podwyżki brak chyba twórczej inwencji! Jest przecież tyle okazji w ciągu roku do ?uszczęśliwiania? narodu podwyżkami. A ci nic, niezmiennie preferują styczeń.