Niewierność panny młodej

Zawarty w 1989 roku związek małżeński demokratycznej władzy z narodem polskim do udanych nie należy. Przybrana na ślubnym kobiercu w symbolizującą niewinność i cnotę biel nowa władza przysięgała przywiązanie i uczciwość, aż do śmierci. Zakochany po uszy, w przykusym czarnym garniturze (pozostałość po starym systemie) pan młody, czyli naród, nie miał powodów, by narzeczonej nie ufać. Oddał się jej bezgranicznie. Zapomniał nieszczęsny, o czym informował już przed wiekami kompozytor Verdi w pierwszych słowach arii z opery ?Rigoletto?, iż ?la donna e mobile?, czyli kobieta zmienną jest. Okrutna prawda wyszła na jaw tuż po hucznym weselisku. Zauroczona biesiadnymi rozrywkami panna młoda ani myślała z nich rezygnować. Ogłoszono więc poprawiny. Niestety, orszak weselny pana młodego został z nich wyproszony. Przed suto zastawionym stołem zasiedli goście ze strony małżonki. Wujkowie, stryjkowie, szwagrowie żrą i chleją bez opamiętania do dziś.
Trwająca nieprzerwanie od kilkudziesięciu lat prywatka wymaga jednak pieniędzy. Sprzedawane za przysłowiowe friko wiano zaczęło się niebezpiecznie kurczyć. Zaczęto więc oszczędzać. Ani przez myśl przewrotnej nie przyszło, by zaciskanie pasa rozpocząć od siebie. A od czego mąż, nieudacznik! Ciężar oszczędzania przejęła więc na swoje barki rodzina pana młodego.
Pielęgniarki, górnicy, rolnicy, policjanci, nauczyciele, czyli krótko mówiąc naród, odczuli szybko rozrywkowe hobby panny młodej. Nie pomagały protesty. Ktoś musiał ponieść koszty. Przecież z upływem lat szwagrów przybywało i nadal ich przybywa. A forsy wciąż mało i mało.