Z grubej rury

Senne, miałkie, płytkie, złe,
Są kolejne exposé.
Wprost do kitu, w każdej mierze ?
Nie wygłasza Tusk ich szczerze.
Brzmią bezpłciowo i niemrawo,
Jakby głosił je z obawą.
W mowy całej rozciągłości,
Krzty od serca, nic szczerości,
Zero własnych myśli wprost,
Tylko: cudnie, budżet, wzrost.
Premier boi się widocznie
Mówić prosto, tak potocznie.
Od mów ludzie aż się pocą.
Czas najwyższy przyjść z pomocą!
Premierowi przykład dać,
Jak przemawiać, wstrząsnąć brać.
Taką winien premier nieść
W exposé ludowi treść:
?Wraz z kumplami siedzę sobie
Pięć bez przerwy lat przy żłobie.
Tkwię, bo tak mi się podoba,
Mór nie zmorze mnie, choroba.
Siedzę wraz z kumplami w kupie,
Bo nam fajnie razem, w grupie.
Zapieprzamy jak te woły,
Dla rolników, polskiej szkoły,
By się złoty wzmacniał, piął,
Co dnia orka, żadne szoł.
A dla zdrowia, dla szpitala,
Człek po prostu zapier?
Zapieprzamy, no a reszta,
Krytykuje nas i beszta.
Jeden z drugim, kawał dziada,
Świnię co dnia nam podkłada.
Nic pomocy, co za czasy,
Tylko: kasy, kasy, kasy.
Lecz, gdy silną mam pozycję,
Ja pierniczę opozycję.
Uporczywie kraj w przód pcham,
By dobrobyt był, nie chłam.
Jeszcze, z tą, kadencji sześć
I będziecie mnie czcić, nieść.
Sto zdań mógłbym jeszcze składać,
Ale nie chce mi się gadać.
A do tego nogi rwą,
Bo czas już się zająć grą.
Więc zapieprzam rąbnąć w gałę!?.
Exposé skończone, całe.
Jako finał rada szczera,
Prosto z serca, dla premiera:
Dziś nie pora gadać ładnie,
Ale zwięźle, swojsko, składnie.
Tylko mowa, w takim sensie,
Może wstrząsnąć, wręcz zatrzęsie.