Opętanie przez demona

W dawnych czasach egzorcyzmy były stosowane, gdy człowieka opętał demon. Normalna, zwyczajnie zachowująca się osoba, w ciągu chwili zmieniała się nie do poznania. Jeśli była nieśmiała, nagle okazywała się energiczna, pełna werwy, dowcipna, rzutka lub agresywna. Człowiek, który normalnie mówił cichym głosem, następnego dnia tubalnym basem oznajmia, że inaczej się nazywa. Jego zachowanie potwierdza, że jest inną osobą: zmieniła się jego gestykulacja, zainteresowania, posiada umiejętności, których dawniej nie miał (np. czyta w obcym języku).
Po kilku dniach może „wrócić” dawny właściciel ciała – znowu jest nieśmiały, znów mówi cicho, przedstawia się po staremu itp. W dodatku okazuje się, że nie pamięta nic z ostatnich kilku dni. Jest zaskoczony, że dzisiaj niedziela – „Przecież wczoraj był wtorek!” – i nie ma pojęcia dlaczego skróciły się jego włosy.

Współczesna wiedza
Dawniej z takich ludzi wypędzano złe duchy, palono ich na stosie lub zamykano w klatkach. Oni sami mogli być przekonani, że władał nimi demon. Dzisiaj takie dramatyczne zmiany zachowania nazywane są „tożsamością wieloraką”.
Większość z nas posiada jedną, spójną tożsamość – budząc się rano wiemy kim jesteśmy, jakie mamy cechy, cele itp. W pewnych warunkach psychika może jednak wytworzyć też alternatywną tożsamość, posiadającą inne imię, styl zachowania, wspomnienia, talenty, pragnienia, cechy osobowości itp.
Nie dość tego! Badacze odkryli, że gdy ta druga osoba dochodzi do głosu, to zmienia się także ciało. Jedna tożsamość może mieć nadciśnienie a druga niedociśnienie. Jedna może być uzależniona od nikotyny i odczuwać przymus palenia dwóch paczek dziennie, druga nie cierpi dymu i reaguje wymiotami na zapalonego papierosa. Kobieta z osobowością wieloraką (np. trzy tożsamości) może mieć menstruację przez większą część miesiąca, jeśli cykle poszczególnych osobowości nie nakładają się na siebie.
Różne tożsamości nie zawsze zdają sobie sprawę ze wzajemnego istnienia, stąd doświadczanie „dziur czasowych”. Na przykład człowiek pochyla się, aby zawiązać but, w tym momencie druga tożsamość może dojść do głosu i zawładnąć ciałem. Gdy wraca „stary właściciel”, ze zdziwieniem spostrzega, że przecież tylko schylił głowę, a od tego czasu minęły dwa tygodnie, znajduje się w jakimś obcym miejscu i ma tatuaż na przedramieniu. Wiele filmów nakręcono w oparciu o motyw rozdwojenia osobowości, jednym z najlepszych jest „Harry Angel” Alana Parkera.

Skąd się to bierze
Osobowość wieloraka tworzy się pod wpływem zbiegu kilku czynników. Pierwszy, to niezwykła łatwość dziecka do wchodzenia w stan autohipnozy. Druga, to uraz psychiczny. Jeśli między czwartym a szóstym rokiem życia dziecko ze zdolnościami do autohipnozy dozna poważnej przemocy lub wykorzystania seksualnego, odcina się od swojego ciała, wytwarza jakby nową osobę, która bierze na siebie doświadczanie agresji. Pierwotny właściciel patrzy wtedy na przemoc jak na film lub w ogóle jej nie pamięta. W ten sposób dziecku udaje się przetrwać koszmar – doznaje go ktoś inny.
Ostatecznie psychika wykształca dwie (lub więcej) osobowości, które wymieniają się okresowo. Jedna z nich może być szczęśliwa, druga nieszczęśliwa, jedna dominująca, druga uległa itp.