Jerzy Piekarski (1951–2011)

10 stycznia o godz. 13.30 w kościele pw. św. Wojciecha w Kraśnicy odbyło się pożegnanie członka Opoczyńskiego Klubu Literackiego „Nad Wąglanką”, poety Jerzego Piekarskiego.
Chociaż był w klubie od początku czyli od 2005 r., mało kto znał go dobrze. Jerzy Piekarski nie lubił mówić o sobie. Pochodził z Dęby Opoczyńskiej. Był absolwentem wydziału prawa Uniwersytetu Łódzkiego i Instytutu Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Jako dziennikarz pracował w „Górniczym Stanie”, „Sztandarze Ludu”, „Nowej Wsi”, „Panoramie Robotniczej”.
Zadebiutował jako poeta dopiero w 2005 r. w XXIV Konkursie Poetyckim w Wąglanach i zdobył II nagrodę w kategorii „Szukamy talentów wsi”. W latach 2006–2010 był laureatem wielu ogólnopolskich konkursów poetyckich m.in. w Iwkowej (2006) – pierwsze miejsce, w Piastowie – drugie miejsce w XIII Biesiadzie Poetyckiej, w Radomsku w Konkursie im. C. Kałkusińskiego, w Puławach, Turku, Katowicach (O Laur Zawodziński), Nowej Soli, Chrzanowie, Tomaszowie Mazowieckim, Piwnicznej Zdroju, Szczecinku, Czeladzi–Sosnowcu. Jego wiersze drukowane były w antologiach pokonkursowych.
W 2008 r. ukazał się pierwszy tomik wierszy Jerzego Piekarskiego – „Na planszy”. Jego poezja zyskała natychmiast grono sympatyków. O jego twórczości tak pisał prof. Jan Miodek – …jakie to głębokie, dojrzałe i piękne językowo teksty! W nich jest ta najlepsza Polska, słowo daję. I niech się ta lepsza Polska – w takich ludziach jak Jerzy Piekarski – przebija, wygrywając z tym, co parciane, zaściankowe, głupie…
Nie napisze już wierszy. To wielka strata dla poetyckiego świata ziemi opoczyńskiej. Pozostaje delektowanie się jego słowem zawartym w tomiku „Na planszy”. Pozostało jeszcze kilkanaście egzemplarzy tego wydawnictwa, które można nabyć w Powiatowej i Miejskiej Bibliotece Publicznej.

Tyle wiem o pisaniu wierszy
czasem wiersz przychodzi sam
jak podwyżka zamiast zwolnienia
jak dobry sen po koszmarnym dniu
wiersz całkowicie niezasłużony
wystarczy go zaprotokołować
poprawki byłyby profanacją
ale zazwyczaj powstawanie wiersza
jest nieprzyzwoicie prozaiczne
jak każdy rzemieślniczy trud
zaczyna się od pomysłu–przeczucia
szkic firmowym cienkopisem
nie zapowiada ostatecznego kształtu
trwa mozolne ciosanie słów
ostrożne składanie w bloki wersów
szlifowanie słów ze wszystkich stron
(szczególnie tych niewidocznych)
elementy konstrukcji są przestawiane
burzone i wznoszone od nowa
dopiero siedemdziesiąty siódmy kształt
poeta uznaje za wiersz
i zawsze będzie niewiadome
czy z przeświadczenia o doskonałości dzieła
czy z wyczerpania


* * *

gdy będę miał drugie życie
a będę je miał na pewno
to za poważna sprawa
by do jednego testu
ograniczył się Bóg

gdy będę miał drugie życie
drugie zwyczajne życie
to zacznę je od końca
od strachu przed śmiercią
od starości i chorób
by jak najdłużej smakować
świat dzieciństwa
w którym wszystko ma sens
nawet tak zwaną dojrzałość
na dziecięcą arkadię wymienię

a potem wrócę
w jedyne bezpieczne miejsce
gdzie matki miłość i dusza
a ona do swojej matki
aż na końcu stanie się początek

tak oto odwrócona koleją dziejów
znajdę się w raju z Ewą
i dopilnuje na pewno
by z lekkomyślności nie rozpoczęła
znanego ludzkiego dramatu